Lous miracles arribon pas dous cops
Aouèi que dins cado oustal i a uno automobilo, forço mainages sabon plus ço qu’es lou camin de fèr. Es per aquo que lou Tistet, que dibio anar a Toulouso,
abio decidat de prene lou trèn ambe soun ainadet, lou Tistounet, un gafet de sieis ans, per i faire couneisser aquel biais de vouiajar. Uno idéio superbo, que lou droullet n’ajèt un countentament que se pod pas dire. De tant que i trigabo de proufitar de tout ço qu’anabo descubrir, tenio pas en plaço. E tant lèu que
siaguèron embarcats dins lou wagoun, pouguèt pas demourar sietat uno minuto.
Curious coumo uno agasso quitabo pas de galoupar d’uno fenestro a l’autro per s’apasturar lous uèlhs. A un moument troubèt mèmes pus coumode de durbir un fenestrou e de s’estirar lou col deforo per veser encaro milhour :
— Cal pas faire aquo ! i dis soun paire. Aquo’s defendut e aquo’s dangerous.
Mès lou gafet, trop occupat, escoutabo pas.
Alabes lou Tistet i pren la bereto e sans que s’en mainesso l’amago darrèr l’esquino. "E be ! Aro sios pla atrapat ! i dis. Aqui ço que ne costo de sourtir lou
cap deforo : lou vent t’a panat la bereto Praquo t’abioi pla avertit. Ta maire sera pas countento e te podes preparar las paterlos quand tournarem a l’oustal !"
A l’idèio de la fretado que l’esperabo, lou droullet se met a plourar e a bramar.
Ambe tant de punhour que soun paire, per lou counsoular, i dis : "Anem !
Ploures pas atal, fantou. La te vau tournar troubar la bereto !"
Alabes se viro cap a la fenestro, fiquo dous cops de fioulèl e hop ! Sourtis la bereto de darrèr l’esquino e la planto sul cap del gafet.
— Boudiou, papa ! Sios un champioun !, s’exclamo aiceste, estabournit e estasiat, creguent tout de boun que soun paire es capable de faire de miracles. Sul pic i sauto al col per lou remerciar. Pèi d’un cop, sans avertir e tout countent, i pren la casquetto e ran ! la lanço par la fenestro en cridant : "Fioulo, papa !
Fioulo ! Biste papa ! Destrigo-te de fioular !"
Es aquel joun que lou Tistounet aprenguèt que lous miracles arribon pas dous cops de seguido.
Tout sera pas perdut !
Fa mens d’un an que la Marioun e lou Bertou soun maridats. E coumo forço autris joubenots maridats de fresc an mai besoun d’argent que de pregarios.
Lour arribo soubent de pas pouder juntar a la fin del mes.
Atal dempei qualques jouns abion plus un soù dins l’oustal e èron coundamnats a faire carèmo. E mai que carèmo ! Aquel ser abion mèmes pas uno patano a manjar. La Marioun n’èro touto countristado, e presto a se plourar.
- Me vau debroulhar ! Ço dis lou Bertou d’un toun decidat. Vau anar demandar a la tata Sidonie que m’avance un pauc d’argent… Tu, d’aquel temps,
mounto l’oulo sul fioc e met d’aigo a calfar.
- E per que faire ? s’estouno sa fennoto.
- Per ganhar de temps e soupar pas trop tard ! Se la tata m’avanço d’argent croumparai de macaroni que faras coire de suito.
- E se refuso ?
- Eh be, tout sera pas perdut… Nous lavarem lous pèds !
J'ai déjà un compte
Je me connecteSouhaitez-vous recevoir une notification lors de la réponse d’un(e) internaute à votre commentaire ?